Czytanie: 2 Mch 6, 18-31

Eleazar, jeden z pierwszych uczonych w Prawie, mąż w podeszłym wieku i o szlachetnym wyglądzie twarzy, zmuszany był do otwarcia ust i jedzenia wieprzowiny. Ale on, woląc chwalebną śmierć niż nienawistne życie, dobrowolnie szedł na mękę. A rozważając, jak powinien iść, tak jak przystało tym, którzy odważnie opierają się, aby żyć uczciwie, a nie z pożądania życia, przyjął uderzenia. I ci, którzy go prowadzili do niegodziwej ofiary, mówiąc z nim szeptem, z powodu starej znajomości z mężem, wzięli go na bok i prosili, aby przyniósł mięso, które można było jeść, a które on sam przygotował, i udawał, że je jadł, jakby według rozkazu króla, z ofiary; aby uniknął śmierci, i aby ze względu na starą znajomość z nimi, użyto go z miłosierdziem. Lecz on, rozważając sprawiedliwość swego wieku i godność swej starości, i chwałę swej siwizny, i doskonałe prowadzenie się od dzieciństwa, i święte prawa i przykazania Boże, odpowiedział natychmiast, mówiąc, że lepiej jest, aby został posłany do piekła. „Nawet jeśli bym teraz udawał, wszyscy młodzi ludzie uznaliby, że Eleazar w wieku dziewięćdziesięciu lat przeszedł na obyczaje obcych. I zostaliby przez moją symulację zwiedzeni, i przez to zhańbiliby moją starość i zbezcześciliby ją. Albowiem chociaż na razie uniknę kary ludzi, nie ucieknę od ręki Wszechmocnego ani żywy, ani umarły. Dlatego teraz, odważnie oddając życie, pokażę się godnym starości i zostawię młodym przykład do odważnego umierania za najświętsze i najczystsze prawa”. I powiedziawszy to, natychmiast ruszył na egzekucję. A ci, którzy go prowadzili, zmienili jego dobroć w nienawiść, sądząc, że jego słowa wypowiedziane były z pychy. A gdy miał umrzeć od uderzeń, westchnął i powiedział: „Panie, Ty wiesz, że mam moc znieść wielkie boleści na ciele, lecz na duszy cierpię to dobrowolnie z powodu Twego strachu”. I tak ten człowiek umarł, nie zostawiając tylko młodym, ale także całej nacji, przykładu szlachetnej pamięci.